روستایی که هنوز به یاد اوست/نوفل لوشاتو

دهکده نوفل لوشاتو، بیست و نهمین سال جدایی از خمینی کبیر را تجربه می کند. نام این روستا، روزگاری در صدر اخبار جهان بود. در مهر ماه سال 57، زمانی که امام خمینی(ره) برای هدایت انقلاب اسلامی، تصمیم به خروج از عراق گرفت، دولت کویت با ورود ایشان مخالفت کرد و امام ناچار راهی فرانسه شد، چرا که در آن زمان، ایرانی ها و فرانسوی ها بدون ویزا می توانستند سه ماه در کشور میزبان زندگی کنند. برای همین، امام هم بدون تقاضای ویزا، عازم فرانسه شد و این کشور با اقامت ایشان در دهکده ای کوچک در حومه پاریس مخالفتی نکرد.

امام از دوازدهم مهر تا یازدهم بهمن سال 57، در خانه ای کوچک در این دهکده، انقلاب اسلامی را در ایران هدایت کرد. در این مدت، این دهکده پذیرای هزاران نفر از یاران امام از چهار گوشه جهان بود. گوش ها و قلب های میلیون ها ایرانی در این مدت، متوجه نوفل لوشاتو بود تا این که امام تصمیم گرفت این محل را ترک کند و به ایران بیاید.

ببین عبای من هم پاره است

                                                        

گاهی که امام برای حرم یا کار دیگری از خانه خارج و یا باز می گشتند، می فرمودند: آقای فلانی شما برای فلان شخص یک عبا بخرید. یعنی ایشان در حرم و خیابان مواظب بودند که اگر طلبه ای وضع خوبی ندارد فوری دستور می دادند برای او عبا بخرید. یک روز شخصی پیش امام آمده عبای خود را نشان داد و گفت: عبای من پاره است. امام دنبال عبای خود گشت و بعد آن را به او نشان داد و گفت: ببین عبای من هم پاره است. ایشان به بعضی اینطوری جواب می دادند و در بعضی مواقع به دیگران آنطور کمک می کردند.

سرگذشتهای ویژه از زندگی امام خمینی؛جلد 4،صفحه129

عارفانه ها در دیوان حضرت امام

                                       

بسیاری از مفاهیم و مضامینی که در غزلیات امام خمینی(س) دست مایۀ شعر شده اند، پیش تر در شمار معانی و قواعد عرفانی، جایی برای خود یافته اند. بدین رو، دیوان امام(س) یکی از چندین مجموعه های شاعرانه است که صدف وار، گوهر عرفان را در آغوش دارند و آن را در خود، چنان می پرورند که شایستۀ آویختن برگوش حقیقت شود.

داستانِ غم من، راز نهانی باشد     آن شناسد که ز خود یکسره فانی باشد

(دیوان امام، ص 81)